We reden op een stille zondag - in een tijd dat er nog geen mobiele telefoons waren - dwars door Yucatan. Ik geloof van Playa del Carmen naar Mérida. Een afstand van pakweg 350 km, waar je al snel zo'n 5 uur voor nodig hebt. Vol goede moed, maar met een tikkie chagrijn vanwege de cabrio gingen we op weg. So far so good. We hadden er goed de sokken in, prima weg en het schoot lekker op. Als snel bevonden wij ons in the middle of Yucatan (lees: nowhere). Dan maar een beetje gas erbij. Opeens voelde ik bij mijn rechter voet een soort knakje en ik kon het gas intrappen wat ik wilde, maar er gebeurde niets. Nou weet ik niks van auto's, maar mijn conclusie was snel getrokken: "Ik denk dat de gaskabel is afgebroken", zei ik tegen mijn vriendin. "Wat nu?".
Ik opende de motorkap, die bij een Kever achterin zit, maar ik kan kijken tot ik een ons weeg, veel wijzer word ik er niet van... Dan maar de eerste de beste auto aanhouden en vragen om hulp. Maar het feit dat je geen woord Spaans spreekt, helpt niet echt. En Engels spreken deden die Mexicaantjes ook niet. Aan de eerste stoppers - een team dronken voetballers - hadden we niet veel. Maar een aardige vrachtwagenchauffeur wist wel raad. Hij bevestigde mijn diagnose en wist de gaskabel eruit te trekken. Vervolgens zette hij het gas vast op een laag toerental, en zo was het mogelijk om stapvoets onze weg te vervolgen. Dat schoot natuurlijk niet op. Misschien waren we net over de helft en dan hadden we nog 150 km voor de boeg. En om in het donker in een cabrio stapvoets dwars door Yucatan te moeten rijden, vonden we niet zo'n goed idee.
Opeens schoot me wat te binnen. Ik vroeg aan mijn vriendin of ze een washandje had. Een vreemde vraag misschien. Maar uit mijn brommertijdperk wist ik mij te herinneren, dat je met een stokje aan je losgeraakte gaskabel vastgemaakt nog prima met de hand gas kon geven.
Dus ik vroeg mijn vriendin om achter het stuur plaats te nemen. Ik maakte het gas los en leidde de gaskabel over de achterbumper terug naar de auto. Zo maakte ik een soort katrol van de bumper en kon ik het gas naar achteren trekken en toch ervoor op de achterbank plaatsnemen. De gaskabel wikkelde ik om mijn in een washandje gevangen hand. Op deze manier lukt het mij om meer gas te geven. Zo konden wij onze weg vervolgen en bereikte we in ongeveer een uur de bewoonde wereld. Ik op de achterbank gasgevend van de... cabrio. Je ziet dat elk nadeel zo zijn voordeel heeft. De auto werd de volgende dag gemaakt en we konden onze reis vervolgen.
Nu is het vrij warm en vochtig op het Mexicaanse schiereiland, en op een tropisch buitje wordt in de regel niet gekeken. Zo ook de dag dat we Yucatan zouden verlaten om richting Chiapas/Palenque te reizen. Donkere wolken pakten zich samen boven de kale hoogvlakte waar we op dat moment overheen reden en weldra begon het te regenen. Tot overmaat van ramp hadden we nog steeds die vermaledijde cabrio. En natuurlijk geen mogelijkheid om dat ding dicht te maken. De regen viel inmiddels met bakken naar beneden en weldra waren we zeiknat. Inmiddels was het ook nog eens hevig gaan onweren en op diverse plekken stond de berm in brand als gevolg van blikseminslag. Ik ben toen maar heel dicht achter een vrachtauto gaan rijden, in de hoop dat als de bliksem zou inslaan, hij het eerst de hoge vrachtwagen zou raken. We beleefden angstige momenten, maar ook daar zijn we goed uitgekomen. Toch moet ik nog vaak terugdenken aan onze avonturen in Mexico als ik weer eens Hete Bliksem maak!
Hete bliksem (2 personen)
600 gram aardappelem
400 gram appelen (bij voorkeur goudreinetten)
1 ui (gesnipperd)
250 gram spek in dobbelsteentjes
Boter
Scheutje kookroom
Peper en zout
1 theelepel mix voor koek & speculaas (kaneel, koriander, nootmuskaat, kruidnagel, gember, kardemon, sinaasappelschillen) of iets meer...
Extra zwarte peper
Rasp van 1/2 sinaasappel of citroen
Peterselie en/of koriander
Schil de aardappelen en appelen (verwijder stelen en klokhuis) snijd in grove stukken en zet de aardappelen op met voldoende water en zout. Voeg na 5 minuten de appels toe.
Bak ondertussen de gesnipperde ui en spekjes.
Laat het geheel ongeveer 15 minuten koken, giet het als alles gaar is af en stamp of pureer tot een smeuïge stamppot. Voeg een klontje boter en een scheutje (kook)room toe.
Meng de spekjes en ui erdoor en maak af met 1 theelepel (of iets meer) koek- en speculaaskruiden. Dit geeft net die bijzondere smaak die zowel het zoete als het hartige versterkt. Meng er wat fijngesneden peterselie of koriander voor wat extra kleur en smaak door.
Je kunt er (verse)worst, klapstuk of zelfs bloedworst bij serveren en een sausje waarin je een sneetje ontbijtkoek verwerkt. Ook lekker met eendenborstfilet!
 | |
| Hete bliksem! |
