Buffalo Stance

Vandaag een 'verzoekplaatje' van de heren van de Groeverij: een verhaaltje en een gerechtje bij het door hen uitgezochte liedje.

Een niet onbelangrijk onderdeel van onze reis naar Zimbabwe vormde ooit een 3-daagse kanotrip over de Zambesi rivier, maar dan aan de Zambiaanse kant. Een Landrover pikte ons op bij de stuwdam over het Karibameer. Na een autorit en een oneindig lange tocht met een speedboot arriveerden we eindelijk bij het basiskamp. Daar lagen de kano’s voor ons klaar. Mijn vriendin voorin en ik erachter voor het overzicht en mijn eigen veiligheid. Na een enigszins valse start – we belandden door de sterke stroming al vrij snel in de doornenstruiken – peddelden we rustig stroomafwaarts over de brede rivier. Plotseling zagen we een grote olifantenstier aan de verhoogde oever van de waterkant. Onze gidsen legden voorzichtig aan en wenkten ons om stilletjes te volgen. Zo lagen er op een gegeven moment wel 6 of 7 kano’s naar de immense kont van een grote mannetjesolifant te kijken. Plotseling draaide de kolos zich om en stormde trompetterend en flapperend met zijn oren als een razende naar voren. Nog nooit heb ik een kano zo snel in zijn achteruit gekregen. Wel heel bijzonder dat je over het water zo dicht bij de dieren kunt komen, al zorgt dat soms wel voor verrassingen.
 
We vervolgden onze trip. Volgende halte: Hippocity. Een smalle bocht in de rivier waar zich wel 30 nijlpaarden hadden verzameld. Daar moesten we voorbij. Een hachelijke operatie als je weet dat nijlpaarden nogal territoriaal zijn en met speels gemak een kano doormidden bijten, inclusief tweekoppige bemanning. Een voor een volgden wij onze gidsen die ons naar veiliger haven wisten te loodsen. Na een dergelijk avontuur zou je verwachten dat het goed rusten was. Maar in plaats daarvan werd het een zeer onrustige nacht waarbij zo’n beetje alle wilde dieren van de Afrikaanse savanne zich rond onze tent leken te hebben verzameld. We konden ze zelfs horen ademen in de doodstille nacht. Was het een troep hongerige leeuwen, hyena's of een misschien wel luipaard? Een olifant op zoek naar citrusvruchten? Waren het jakhalzen? Civetkatten? Een grootoorvos? Een roedel wilde honden? Ik ga in ieder geval in het holst van de nacht niet de tent uit om dat te checken. Enfin, toen we de volgende ochtend wakker werden, bleken de sporen in het de avond tevoren keurig aangeharkte zand van een kudde buffels te zijn die met hun natte neuzen pal tegen onze tent hadden gestaan. Een meevaller? Deze onvoorspelbare dieren hebben in Afrika wel de meeste doden op hun geweten ...
 
Het gerecht: een pizza napolitana met tomaat, ansjovis, kappertjes en natuurlijk mozzarella bufala, gemaakt van echte buffelmelk.
 
Deeg (2 pizza’s)
250 bloem voor pizzadeeg (La Tua Farina Albert Heijn)
1 zakje droge gist van 8 g
150 ml lauwwarm water
1 el olijfolie (extra vergine)
1 tl suiker
snufje zout
 
Toppings
tomatenpulp (ui/knoflook/peper/zout)
10 zwarte olijven
8 ansjovisfilets 
1 bol mozzarella di bufala
oregano
chilivlokken voor extra pit
zout en peper
 
Los de gist en suiker op in een kommetje warm water.
Maak op een schone aanrecht een bergje van de bloem en maak in het midden een kuiltje. Giet de opgeloste gist met de suiker, het water en de olijfolie voorzichtig in het kuiltje. Roer met een vinger door elkaar en neem steeds meer bloem mee, terwijl je draaiende bewegingen maakt. Meng alles goed door elkaar en kneed van het geheel een mooie gladde bal. Doe dit ongeveer 15 minuten. Je kunt het deeg ook regelmatig op het aanrecht gooien en goed blijven kneden. Leg het daarna in een kom met een vochtige doek erover en zet 2 uur weg op een warme tochtvrije plaats.
 
Verdeel het daarna in 2 helften, kneed en rol uit tot een mooie bodem. 
Leg ‘m op een bebloemd stukje karton en beleg de pizza met de tomatensaus en de overige toppings. Schuif ‘m als je klaar bent op een voorverwarmde bakplaat of pizzasteen en zet in de oven of plaats op het rooster van de barbecue (Weber) en bak in ca. 12 minuten af met de deksel erop of in de oven op minimaal 220 graden. Tijden bij benadering. Dat moet je af en toe even checken en inschatten.

Zie de zwarte olijven als kersen op de taart (lees: pizza)! 

 Caprese Ome Willem
1 rijpe (vlees)tomaat (400 g)
1 bol mozzarella di bufala (300 g)
1 bakje bascilicum
1 dl olijfolie extra vierge
1 blikje ansjovisfilets
1 teentje knoflook
kappertjes
peper
1 vijzel

Snijd de tomaat en de mozzarella in plakken. Hak de bascilicum en de knoflook fijn. Doe dit met de helft (ca. 6) van de ansjovisfilets, peper en de olie in een vijzel en wrijf tot een mooie gladde massa.

Leg dakpansgewijs, om en om de tomaten- en mozzarellaplakjes op een bord. Drapeer er de 'vinaigrette' overheen en druppelsgewijs langs. Garneer met wat overgebleven bascilicumblaadjes en kappertjes. Draai er nog wat peper uit de molen over en eet er een sneetje chiabatta bij.

Neneh Cherry – Buffalo Stance 

Gedonder en hete bliksem!

Een flink aantal jaren geleden maakten we een rondreis door Mexico. Uiteraard deden we ook een rondje Yucatan. Daarvoor hadden we een auto gehuurd. Geen cabrio zoals velen om lekker langs het strand te cruisen, maar een gewone sedan. Omdat we het hele schiereiland rondgingen en zelfs wilden doorreizen naar Palenque in de provincie Chiapas. Dat leek ons wat veiliger en comfortabeler. Maar je raadt het al, toen we bij de autoverhuur aankwamen bleken er alleen nog cabrio's beschikbaar te zijn. Vette pech. Maar zoals zo vaak heeft elk nadeel ook zo zijn voordeel. Dat zou al snel blijken.

We reden op een stille zondag - in een tijd dat er nog geen mobiele telefoons waren - dwars door Yucatan. Ik geloof van Playa del Carmen naar Mérida. Een afstand van pakweg 350 km, waar je al snel zo'n 5 uur voor nodig hebt. Vol goede moed, maar met een tikkie chagrijn vanwege de cabrio gingen we op weg. So far so good. We hadden er goed de sokken in, prima weg en het schoot lekker op. Als snel bevonden wij ons in the middle of Yucatan (lees: nowhere). Dan maar een beetje gas erbij. Opeens voelde ik bij mijn rechter voet een soort knakje en ik kon het gas intrappen wat ik wilde, maar er gebeurde niets. Nou weet ik niks van auto's, maar mijn conclusie was snel getrokken: "Ik denk dat de gaskabel is afgebroken", zei ik tegen mijn vriendin. "Wat nu?".

Ik opende de motorkap, die bij een Kever achterin zit, maar ik kan kijken tot ik een ons weeg, veel wijzer word ik er niet van... Dan maar de eerste de beste auto aanhouden en vragen om hulp. Maar het feit dat je geen woord Spaans spreekt, helpt niet echt. En Engels spreken deden die Mexicaantjes ook niet. Aan de eerste stoppers - een team dronken voetballers - hadden we niet veel. Maar een aardige vrachtwagenchauffeur wist wel raad. Hij bevestigde mijn diagnose en wist de gaskabel eruit te trekken. Vervolgens zette hij het gas vast op een laag toerental, en zo was het mogelijk om stapvoets onze weg te vervolgen. Dat schoot natuurlijk niet op. Misschien waren we net over de helft en dan hadden we nog 150 km voor de boeg. En om in het donker in een cabrio stapvoets dwars door Yucatan te moeten rijden, vonden we niet zo'n goed idee.

Opeens schoot me wat te binnen. Ik vroeg aan mijn vriendin of ze een washandje had. Een vreemde vraag misschien. Maar uit mijn brommertijdperk wist ik mij te herinneren, dat je met een stokje aan je losgeraakte gaskabel vastgemaakt nog prima met de hand gas kon geven.
Dus ik vroeg mijn vriendin om achter het stuur plaats te nemen. Ik maakte het gas los en leidde de gaskabel over de achterbumper terug naar de auto. Zo maakte ik een soort katrol van de bumper en kon ik het gas naar achteren trekken en toch ervoor op de achterbank plaatsnemen. De gaskabel wikkelde ik om mijn in een washandje gevangen hand. Op deze manier lukt het mij om meer gas te geven. Zo konden wij onze weg vervolgen en bereikte we in ongeveer een uur de bewoonde wereld. Ik op de achterbank gasgevend van de... cabrio. Je ziet dat elk nadeel zo zijn voordeel heeft. De auto werd de volgende dag gemaakt en we konden onze reis vervolgen.

Nu is het vrij warm en vochtig op het Mexicaanse schiereiland, en op een tropisch buitje wordt in de regel niet gekeken. Zo ook de dag dat we Yucatan zouden verlaten om richting Chiapas/Palenque te reizen. Donkere wolken pakten zich samen boven de kale hoogvlakte waar we op dat moment overheen reden en weldra begon het te regenen. Tot overmaat van ramp hadden we nog steeds die vermaledijde cabrio. En natuurlijk geen mogelijkheid om dat ding dicht te maken. De regen viel inmiddels met bakken naar beneden en weldra waren we zeiknat. Inmiddels was het ook nog eens hevig gaan onweren en op diverse plekken stond de berm in brand als gevolg van blikseminslag. Ik ben toen maar heel dicht achter een vrachtauto gaan rijden, in de hoop dat als de bliksem zou inslaan, hij het eerst de hoge vrachtwagen zou raken. We beleefden angstige momenten, maar ook daar zijn we goed uitgekomen. Toch moet ik nog vaak terugdenken aan onze avonturen in Mexico als ik weer eens Hete Bliksem maak!

Hete bliksem (2 personen)
600 gram aardappelem
400 gram appelen (bij voorkeur goudreinetten)
1 ui (gesnipperd)
250 gram spek in dobbelsteentjes
Boter
Scheutje kookroom
Peper en zout
1 theelepel mix voor koek & speculaas (kaneel, koriander, nootmuskaat, kruidnagel, gember, kardemon, sinaasappelschillen) of iets meer...
Extra zwarte peper
Rasp van 1/2 sinaasappel of citroen
Peterselie en/of koriander

Schil de aardappelen en appelen (verwijder stelen en klokhuis) snijd in grove stukken en zet de aardappelen op met voldoende water en zout. Voeg na 5 minuten de appels toe.
Bak ondertussen de gesnipperde ui en spekjes.

Laat het geheel ongeveer 15 minuten koken, giet het als alles gaar is af en stamp of pureer tot een smeuïge stamppot. Voeg een klontje boter en een scheutje (kook)room toe.

Meng de spekjes en ui erdoor en maak af met 1 theelepel (of iets meer) koek- en speculaaskruiden. Dit geeft net die bijzondere smaak die zowel het zoete als het hartige versterkt. Meng er wat fijngesneden peterselie of koriander voor wat extra kleur en smaak door.

Je kunt er (verse)worst, klapstuk of zelfs bloedworst bij serveren en een sausje waarin je een sneetje ontbijtkoek verwerkt. Ook lekker met eendenborstfilet!

Jake Bugg - Lightning Bolt

Hete bliksem!

Pompoen? Doen! (;,;) (;,;)

Een recept dat ik in een andere variant al eens geplaatst heb. Maar deze versie is nog simpeler, sneller en makkelijker. En erg lekker!

Voor 2 personen

1 bakje kipdijfilet ca. 350 gr / 4 st.
1 teen knoflook
1 eetlepel Al-Andalus
1 eetlepel harissa

1 oranje Hokkido pompoen
1 grote rode ui
1 theelepel komijnzaad
2 theelepels sesamzaad
1 eetlepel Al-Andalus 
Zout en peper
2 theelepels sesamolie
2 eetlepels olijfolie
1 vel bakpapier

Verse koriander

Pers de teenknoflook uit en marineer de kipfilet hiermee samen met in de sesamolie, een eetlepel Al-Andalus en de harissa voor minimaal een uur.
Schil de pompoen (niet per se nodig) en snijd hem doormidden. Verwijder de binnenzijde met de zaden en snijd in blokken van ca. 3x3 cm.
Verwarm ondertussen de oven op 200 graden.
Pel de ui en snijd in 8 parten. Leg een vel bakpapier in een platte ovenschaal en meng de ui en de pompoenblokjes met 2 eetlepels Al-Andalus, komijn- en sesamzaadjes, olijfolie, peper en zout. Leg daar de gemarineerde kipdijfilets tussen en plaats in een voorverwarmde oven voor 15 minuten. Meng alles na 15 minuten, draai de kipfilets om en verwarm nogmaals voor 15 minuten, totdat de pompoen en de kip gaar zijn. Deze zullen ongeveer tegelijkertijd gaar zijn. Grill eventueel nog voor enkele minuten na.

Strooi er eventueel nog wat verse koriander over, voor een frisse touch.

Luistertip:
Smashing Pumpkins - Sweet sweet

Alles staat in de oven.

...en een beetje van jezelf (Maggi Magic!).

Hoe uniek en authentiek kun je zijn? Je bent en blijft toch altijd het product van je ouders, je omgeving, het milieu waarin je opgroeit, de boeken die je leest, de plaatjes die je draait, wat je ziet, wat je ruikt, wat je hoort en wat je proeft. Wat je 'meekrijgt'. De bagage voor de rest van je leven. Dat wat je heeft gevormd. Dat pakketje schroot met een dun laagje chroom, dat je alleen zelf nog maar hoeft op te poetsen en dat maakt tot wie jij bent.

Maar in de basis heb je toch vaak dezelfde houding, dezelfde oogopslag. Die mond, die lach. Een bepaalde motoriek. Je stem. Meer specifiek het karakter: het driftige en het sociale, het nuchtere maar ook het nerveuze, maar misschien net even anders? Op jouw manier. Precies hetzelfde zal het nooit zijn. Je wil toch je eigen keuzes maken, je eigen smaak ontwikkelen. Jezelf afzetten tegen de dingen waar je je aan ergert, die je veracht of zelfs haat of die je gewoon een beetje stom vindt...

Die reclamejongens - ze zijn soms zo dom nog niet - hebben daar ooit een mooie inzicht voor bedacht. Een zinnetje waarbij je kunt terugvallen op al het goede van vroeger en iets eigens aan kunt toevoegen. Kortom, je hele 'zijn' is eigenlijk gewoon een beetje van Maggi en een beetje van jezelf.

Pad Thai van Ngoc* en een beetje van mezelf... (4 pers.)

Ingrediënten
240 gr rijstnoodles
300 gr kip(dij)filet
250 gr taugé
1 kleine winterwortel (julienne gesneden)
1/2 bosje lenteui
1 teentje knoflook
1 rode peper (in dunne ringetjes)
2 el (bruine) suiker of palmsuiker
1/2 tl zwarte peper
1,5 el Maggi (ouderwetse soeparoma)
2 el oestersaus
2 el ketjap manis
2 el vissaus
1 el sesamolie
2 eieren
Wokolie

On the side
1 Limoen
Gedroogde chili pepers
Gehakte pinda's
Vissaus
Verse koriander

* Ngoc's Cooking Class, Xuanmai Garden Resort, Pakse, Laos

Kook de noodles beetgaar. Snijd de kip in kleine stukjes.
Gebruik een goede wok en bak de kip op een hoog vuur in een scheutje wokolie. Voeg knoflook, suiker en ketjap toe en bak dit mee. Voeg de koude beetgare noodles toe en schep regelmatig om. Maak een kuiltje in het midden en breek de eieren daarin. Roerbak de eieren plaatselijk tot een soort scrambled eggs en schep alles door elkaar. Voeg de julienne van wortel, taugé, rode peper en lenteui toe, samen met de oestersaus, vissaus, peper en niet te vergeten de Maggi! Roerbak alles nog eens lekker door elkaar en proef. Voeg eventueel nog wat Maggi of vissaus naar smaak toe.

Schep in een kom of diep bord en strooi er wat gehakte pinda's over. Gedroogde chili, koriander en vissaus naar eigen behoefte toevoegen.

Rod Steward - Maggie May

We want Moors!

Bijgaand recept doet me even terugverlangen naar Zuid-Spanje. Naar prachtige steden als Sevilla, Granada en Cordoba, waar je beslist een keer geweest moet zijn! En dan is de volgende stap om alles wat ten zuiden van deze driehoek ligt eens te verkennen ook verplichte kost!

Wat eerder genoemde plaatsen vooral zo interessant maakt zijn natuurlijk de Arabische invloeden op de economie, religie, kunst en architectuur. Lange tijd probeerde men deze invloeden echter buiten de deur te houden d.m.v. een militaire verdedigingslinie. Een grens, die een aantal voornamelijk witgepleisterde dorpen met elkaar verbond, met veelzeggende plaatsnamen als: Arcos de la Frontera, Jerez de la Frontera, Vejer de la Frontera, en ga zo maar door... Een 'Frontera' die werd opgetrokken tegen de oprukkende islam. Tevergeefs, toen al.

Langzaam zak je dan af naar het zuidelijkste puntje van Europa: Punta de Tarifa. Daar waar twee stromingen samenkomen, die van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee. Zoals ook twee werelden samenkomen - het Afrikaanse continent ligt hemelsbreed op nog geen 20 km - twee culturen en twee keukens, in bijgaande Moorse visschotel met linzen.

Ingrediënten
300-400 gr kabeljauwfilet met vel (mag best het dunnere staartstuk zijn)
16 gamba's (vers voorgekookt bv. MAKRO)
50 gr chorizo
1 ui
1 teen knoflook
1 rode paprika
Theelepel Harissa of wat chilivlokken
Handje peultjes
Enkele takjes platte peterselie
1 dessertlepel Al-Andalus (Moorse specerijenmelange)
1 dessertlepel Za'Atar (kruidendip van sesam, sumak en oregano)
1 visbouillonblokje
1 blik tomatenpulp (ca. 400 gr)
1 blikje linzen (Bonduelle ca. 300 gr)
Olijfolie om in te bakken
peper en zout naar smaak
scheutje citroen olijfolie
1 stokbroodje (afbak)

Moorse visschotel.
Snipper de ui en snijd de knoflook fijn. De chorizo in kleine blokjes. Scheutje olie in de (hapjes)pan en fruit dit samen zodat de chorizo wat uitbakt en de uien glazig zijn. Snijd ook de paprika in blokjes en voeg die bij het ui, knoflook, chorizo-mengsel. Laat een minuut of tien op een laag vuur garen. Strooi er een lepel Al-Andalus-kruiden bij en fruit even mee. Doe er dan de tomatenpulp, Harissa en het bouillonblokje bij en laat nogmaals 10 minuten stoven tot je een mooie saus hebt gekregen.

Bak nu de kabeljauw met een beetje zout en peper in een andere pan even kort op de huid, en draai vervolgens een minuutje om. Alles op een matig tot hoog vuur.

Stort de linzen in het midden van de pan en leg de vis hier nu met de huid onder voorzichtig op om even door te garen. Strooi er wat Za'Atar over. Leg ook de peultjes en voorgegaarde gamba's er omheen en laat alles met de deksel erop maximaal 10 minuten doorgaren op een laag vuur.

Snijd de peterselie fijn en strooi die er overheen. Schep de tomaten-linzen onder uit de pan en leg er je stukje vis en gamba's bovenop. Druppel er wat citroenolie om- en overheen. Het vocht uit de saus lekker opsoppen met vers afgebakken warm stokbrood.

Fish - Gentlemen's Excuse me

Phil Manzanera (Roxy Music) - Frontera

Vrucht van de geest: 'panna cotta' met mango coulis.

Ik 'bedacht' dit recept ooit voor een gast met een lactose-intolerantie. Vrucht van de geest, maar ik was niet uniek. Het nagerecht bestond al. Wat me ook weer niet echt verbaasde. Maar dat maakt het nog niet minder lekker... 

De eerste keer maakte ik dit gerecht met ananas, maar deze keer doe ik het met mango. Misschien wel de twee lekkerste tropische vruchten die er zijn? Maar er is tegenwoordig meer te koop buiten de keerkringen. Ik noem een paar bijzondere. Wat dacht je van Jackfruit (Nangka). Een van de grootste vruchten die er bestaan en die nog het meeste weg heeft van een groot termietennest dat je weleens boven in een boom ziet. 

En dan hebben ook nog Dragon Fruit (Pitaja). Een cactusvrucht. Vaak met een roze schilletje. De binnenkant is wit en er zitten kleine zwarte pitjes in en doet qua structuur, smaak en mondgevoel denken aan een grote weeïge en melige kiwi, maar dan niet behaard. Terecht een draak van een vrucht genaamd, zoals mijn vader mij soms een 'draak van een jongen' noemde als ik in zijn ogen uitermate vervelend was. Maar het was toch hij die vuur spuwde en met een beetje pech kreeg ik ook nog met een kleerhanger op mijn broek. Over vrucht van de geest gesproken.... Waarbij ik dan steevast heel triomfantelijk riep: "Haha, het doet toch geen pijn!". 

Tenslotte - al zijn er natuurlijk nog veel meer tropische vruchten, ik noem nog even snel de papaja, de ramboetan, een soort roze fruitversie van een zeeëgel en wat dacht je van zuurzak? Mijn mond trekt er nu al van samen - de Durio of Doerian. Een echte stinkvrucht met een hele penetrante geur. Niet alles wat uit de tropen komt is lekker...

Naast de eerder genoemde ananas en mango gaat er wat mij betreft toch niets boven heerlijk zoete zomerse aardbeien, volrijpe rinse kersen, aalbesjes, sappige nectarines of een friszure appel. Het is lente en de zomer komt er weer aan. Straks is al dat lekkere (inheemse) fruit weer volop verkrijgbaar. Heerlijk! Maar voorlopig moet je het nog doen met de zoetzure mango. Ook geen straf.

Ingrediënten panna cotta van kokosroom met een mango coulis
1/2 L kokosmelk (geen light! Er is ook speciale voor desserts)
4-6 el suiker
1 zakje vanillesuiker
Beetje vanille (extract)
4 blaadjes gelatine
1 rijpe mango (ruik of ie lekker geurt)
Sap van 1 citroen (of limoen). Rasp mag er eventueel ook in.
1 el suiker (optioneel)
Siliconen cupcakevorm (6)

Week de gelatine in koud water en verwarm kokosmelk met de suiker (hoeft niet te koken), totdat alles opgelost is. Proef of het zoet genoeg is. Pan van het vuur. Gelatine uitknijpen en hierin oplossen. In siliconen cupcakesvorm schenken (6) en in de koelkast laten opstijven.
Schil de mango, verwijder de pit en draai het vruchtvlees in een foodprocessor tot een glad mengsel. Sap (+ rasp) van 1 citroen erdoor mengen en even door de fijne zeef wrijven. De achtergebleven klontjes en vezeltjes blijven achter en gooi je weg. Eventeel iets suiker toevoegen als het te zuur is.  
Als de 'puddinkjes' zijn opgesteven uitstorten op een bordje met 1 el mangocoulis. Panna cotta er bovenop en nog 2 el coulis eromheen draperen. Bestrooien met kokosvlokken. Daar mogen er best een paar van naast vallen voor wat witte accentjes.
Je kunt ook nog wat rode besjes of stukjes gedroogde aardbei of framboos toevoegen voor wat vrolijke rode accenten.

Hou je niet van mango, probeer dit recept dan eens met ananas, flambeer met witte rum en je hebt zowaar een heus Pina colada-toetje! Gebruik een mooi cocktailglas ipv de cupcakesvorm. Zet er na de brand een zonnig parasolletje in.

 Luistertip: The Sweet - Coco

I survived in Cambodia (Lok Lak)

Als je op vakantie gaat naar een verre bestemming is het vaak een sport om met een paar leuke souveniers thuis te komen. Zeker als je voor het eerst ergens naartoe gaat. En na 5x Afrika heb je wel genoeg olifanten en giraffes in alle soorten, maten en materialen: hout, steen, kralen en blik. Kunstig gesneden, gebeiteld, geregen, gevlochten of gesoldeerd.

Maar wat altijd van pas komt is een tof T-shirt met dito print. En dan kun je in bijvoorbeeld Phnom Phen niet om een van de beroemde overdekte markten zoals de Russische Markt heen. Een aaneenschakeling van slechtverlichte loodsen met handeltjes die zowel het zwakke kunstlicht als het daglicht nauwelijks kunnen verdragen. Want naast mensenrechten worden hier ook merkenrechten niet heel erg serieus genomen. Adidas, Nike's, The North Face, Levi's, te kust en te keur en voor een prikkie te koop. Toch lukte het om met verantwoorde handel naar buiten te komen. Trots was ik op mijn buit: een bordeauxrood T-shirt met de veelzeggende tekst: I SURVIVED IN CAMBODIA! 

Zorgvuldig borg ik het op onder in mijn rugzak. Want om daar nou met dít shirt rond te gaan lopen, was misschien de goden (lees: Khmer) verzoeken. Ik droeg toen al een bril, dus zal onmiddelijk als intellectueel zijn versleten. Met alle gevolgen van dien. Sla de geschiedenisboeken er maar eens op na.


Na ruim 14 dagen veilig meegereisd te zijn onderin de rugzak, haalde ik bij thuiskomst mijn vakantietrofee triomfantelijk tevoorschijn. Maar wat schetste mijn verbazing? Het hele shirt zat vol gaten! Minuscuul kleine gaatjes, - wel lekker luchtig in dat klimaat - alsof er ergens een fragmentatiebom was afgegaan (wat niet geheel ondenkbeeldig is in een land als Cambodja). Meer gaten in mijn shirt dan kogelgaten in een slachtoffer van Pol Pot en de zijnen. Meer kraters dan op de Killing Fields, zeg maar. Op die duistere markt geheel over het hoofd gezien, was ik toch nog slachtoffer geworden van dat brute regime. Maar laat ik je geruststellen, het waren gaatjes van motten. En dat waren er vast een paar meer dan die twee dotjes uit Dorus' ouwe jas. 

Het shirt draag ik nog wel eens tijdens het sporten. Kan ik het vocht goed kwijt. Het typisch Cambodjaanse (Khmer) gerecht bevat aardig wat zwarte peper, maar is niet heet. Dat overleef ook jij wel!

Beef Lok Lak 
Volgens het recept Smokin' Pot Cooking Class in Battambang, Cambodja (4 pers.).

Ingrediënten 

400 g biefstuk*

1 el suiker

1 tl gemalen zwarte peper

1 tl lichte soyasaus of smaakversterker (Maggi)

2 el oestersaus

2 el tomatenketchup

4 el olie

2 el chilisaus

4 tl knoflook (fijngehakt)



Pepersaus

2-3 tl gemalen zwarte peper

2 tl rijstazijn, citroen- of limoensap

1 tl zout

1 tl suiker

1 tl lichte soyasaus

1 tl knoflook (fijngehakt)

2 tl water



Salade
100 g kousenband (rauw of evt. kort geblancheerd)
Enkele blaadjes ijsberg- of krulsla

2 tomaten in partjes

1 witte ui in dunne ringen

Stap 1. Snijd de biefstuk in kleine plakjes of blokjes en marineer een aantal minuten in de oestersaus, tomatenketchup, zwarte peper, suiker en soyasaus.



Stap 2. Maak de salade en de pepersaus.
De zwarte peper is typisch voor dit gerecht. Werelberoemd en de fijnste peper komt uit Kampot.

Stap 3. Verhit de olie in de wok en bak de knoflook op een matig vuur zodat ie mooi goudkleurig wordt en niet verbrandt (bittere smaak!). Voeg de beef toe en roerbak enkele minuten. Voeg de chilisaus toe en laat het geheel goed doorverwarmen. Klaar! 
Serveer de Lok Lak met de salade en witte rijst en wat pepersaus on the side.



* Dit gerecht kan ook met kippen- of varkensvlees gemaakt worden. 


The Shirts - Tell me your plans